Rouw zit vol met liefde als je een dierbare verliest, een partner, ouder of kind, broer of zus. Het kan ook gaan om je huisdier, een verandering, het einde van een relatie, verlies van werk of een verwachting, afscheid van een droom of toekomst die je voor je zag. Er zijn zoveel vormen van afscheid.
En soms….is er een schuldgevoel….wat het dragen van het verdriet loodzwaar kan maken. Zo zwaar dat het gewicht moeilijk te torsen is.

Verdriet komt op verschillende manieren naar buiten. De één wordt boos, de ander gaat hard werken, of zit met schuldgevoel en weer een ander heeft last van extreme vermoeidheid. Iedereen rouwt zoals het voelt, en mannen rouwen weer anders dan vrouwen. Mannen willen dingen doen en sluiten zich soms op in het werk, vrouwen reageren meer vanuit het voelen en willen alles doorleven. Allebei heel waardevol.

Er is niet één manier om te rouwen, zoveel mensen, zoveel rouw en verdriet. Soms is er de vraag: heb je dat nog (steeds) niet verwerkt? En dat snijdt dan door je ziel, de ander gaat dwars door je heen. Kun je verdriet wel echt verwerken? Is het wel helemaal af te sluiten…of is het iets wat altijd bij ons zal blijven, soms is het wat minder en soms komt het wat meer naar boven.

Verdriet, wie wil dat nou? Toch niemand, we willen er niet aan denken, we stoppen het weg, of duwen het voor ons uit, met alle gevolgen van dien: lusteloos, vermoeidheid, sombere gedachten en gevoelens en misschien wel lichamelijke klachten die opspelen, zoals burn out of depressie.

En dan die omgeving. Soms hoor je: “Ja joh, je moeder was 87 jaar, een mooi leven toch”. Maar dat doet er niet toe. Het is jouw moeder en dat geeft verdriet. Of er komt een opmerking:"Heb je dat nou nog niet verwerkt".

Jouw omgeving is niet ongevoelig voor je verdriet, maar ze weten vaak niet hoe gevoelig met verdriet om te gaan. Heb je verdriet, dan wordt dat vaak ontweken. Ze gaan in een boog om je heen, of de ruimte om erover te praten wordt afgekapt, of je krijgt rare reacties, omdat ze niet weten hoe ze het moeten aanpakken.

Terwijl jij vanbinnen misschien stuk gaat van verdriet, jezelf eenzaam voelt doordat iets of iemand jou heeft verlaten. Rouw, verlies en verdriet, het leeft vanbinnen, je draagt het met mee. Een ontmoeting met iemand die pijn en verdriet heeft door verlies……is niet voor iedereen even makkelijk.

De eerste rouwtaak
Het begint met het aanvaarden van je verlies. Door te gaan kijken naar het verlies en hoe dierbaar het was, begint langzaam het proces om er doorheen te komen, en misschien klinkt het raar, hiermee wordt het voor jezelf ook makkelijker. Zo werken we samen om aan de rouwfasen (Kubler Ross, 1997) of rouwtaken (Keirse, 2017)

Medeleven en begrip, een luisterend oor voor jouw verhaal, ook als je stil wil zijn, niet weet wat je moet zeggen, of het juist meerdere keren wil vertellen omdat dat jou goed doet. Ik wil er graag voor je zijn en bij je aansluiten met ruimte, warmte en empathie. Hiermee kun jij je eigen kracht weer terugvinden.