“ Op de grens
van het afscheid
ligt de betekenis
van de relatie”

Verdriet, wie wil dat nou? Toch niemand, je wil er niet aan denken, stopt het weg, of duwt het voor je uit, met alle gevolgen van dien: lusteloos, vermoeid, sombere gedachten en gevoelens en misschien wel burn out of depressie.

Soms hoor je: “Ja joh, je moeder was 89 jaar, een mooi leven toch”. Maar dat doet er niet toe. Het is jouw moeder en dat geeft verdriet. Of er komt een opmerking: "Heb je dat nou nog niet verwerkt".

Er is niet één manier om te rouwen, zoveel mensen, zoveel verdriet. Krijg je soms ook wel eens: “heb je dat nu nog niet verwerkt?” Het snijdt door je ziel.

Ken je het, dat mensen je gaan ontwijken of dat ze het gesprek afkappen?
Terwijl jij vanbinnen stuk gaat van verdriet, jezelf eenzaam voelt. Een ontmoeting met iemand die pijn en verdriet heeft door verlies……is niet voor iedereen even makkelijk.

De eerste stap
Door het verlies liefdevol en zachtjes aan te raken, begint langzaam het proces om er doorheen te komen, en misschien klinkt het raar, hiermee wordt het voor jezelf ook makkelijker. Het verdriet krijgt ruimte, je hoeft het niet meer vast te houden.

Er is ruimte voor jouw verhaal, ook als je stil wil zijn, niet weet wat je moet zeggen, of het juist meerdere keren wil vertellen omdat dat jou goed doet.